Irani aktualisht po ndjek një strategji për të zhvendosur ekuilibrin e fuqisë në rajon në favor të tij përmes përdorimit të prokurave, që mbushin boshllëqet e vendit në sektorin konvencional. Kjo strategji ka çuar në arritjen e sukseseve të ndryshme nga Teherani, por nuk ka çuar në zgjidhjen e problemeve që lidhen me kapacitetet industriale dhe teknike të vendit. Kapërcimi i kësaj sfide është absolutisht i nevojshëm për arritjen e ambicieve iraniane
Gjiri Persik është aktualisht një nga zonat e globit ku dominojnë gjithë kohës konkurrenca dhe konfliktet midis lojtarëve kryesorë të pranishëm atje. Të gjithë mund të mendonim se edhe aty “armiket” kryesore të Amerikës mund të ishin Rusia dhe Kina, por në skenë ka dalë një tjetër vend i fuqishëm dhe i rrezikshëm njëkohësisht, Irani, lëvizjet dhe kurthet e të cilit mund ta fusin Uashingtonin, me apo pa dashje në luftë. Përballë pamundësisë së arritjes së barazisë ushtarake me Shtetet e Bashkuara, Irani aktualisht po zhvillon sisteme armësh të afta për të ndaluar hyrjen e lirë të SHBA-së në atë zonë gjeografike.
Në fushën doktrinore të studimeve të luftës, termi A2/AD përfaqëson zvogëlimin e mohimit kundër aksesit/zonës. Një strategji A2/AD synon të ndalojë aksesin e një aktori armiqësor, ose në mënyrë alternative të kufizojë lirinë e tij të lëvizjes. Që nga vitet 1990, disa vende armiqësore ndaj Shteteve të Bashkuara kanë investuar shumë në aftësi të tilla, të konsideruara si një parandalim ndaj një sulmi të mundshëm të SHBA-së, ose si alternativë si një strategji efektive ushtarake në rast të dështimit të parandalimit. Në vitet 2000, Shtetet e Bashkuara shprehën shqetësime të forta për zhvillimin e kësaj strategjie nga konkurrentët e tyre, si Federata Ruse dhe Republika Popullore e Kinës.
Irani, duke mos patur aftësi të krahasueshme me ato të Moskës dhe Pekinit, vitet e fundit ka ndërtuar një sistem efektiv A2/AD të formuar nga integrimi i raketave balistike me rreze të gjatë që synojnë të godasin bazat e mëdha amerikane në rajon, si dhe anti-raketa anijesh dhe varka dhe anije sulmuese. Kjo strategji favorizohet edhe nga konformimi morfologjik i territorit, i karakterizuar nga prania e ngushticës së Hormuzit. Ndalimi i hyrjes në Gjirin Persik përfaqëson një objektiv me rëndësi prioritare për Teheranin, pasi kontrolli i domenit ajror dhe detar është thelbësor për të lejuar SHBA të fitojnë në një konflikt të mundshëm.
Arma e fuqishme
Damavand-2 përfaqëson modelin më të fundit për klasën Mowj, e njohur gjithashtu si Modge, një linjë e gjatë e mjeteve të lehta dhe të shpejta të kategorizuara në mënyrë alternative si fregata të lehta ose korveta. Aktualisht Damavand-2 po kryen testet e para të lundrimit dhe me siguri do të bëhet operacionale në vitet e ardhshme. Admirali Shahram Iran ka deklaruar se fregata do të jetë e pajisur me raketa hipersonike. Ky njoftim vjen pas një deklarate që daton në muajin qershor, në të cilën Garda Revolucionare kishte pohuar se Teherani kishte zhvilluar një raketë hipersonike të quajtur “Fattah”, me një shpejtësi më të madhe se rreth 15 herë shpejtësia e zërit. Një fregatë e shpejtë dhe e lehtë e pajisur me raketa hipersonike mund të përbëjë një kërcënim të rëndësishëm për forcat amerikane në rajon. Megjithatë, një lloj i tillë anijeje mund të përdoret gjithashtu për të goditur bazat ushtarake amerikane në rajon, falë shpejtësisë së lartë të raketës dhe vetë anijes, gjë që do ta bënte të vështirë reagimin.
Sfidat iraniane
Pas deklaratave të liderëve ushtarakë iranianë, sfidat në lidhje me ndërtimin e një sistemi të tillë armësh janë jashtëzakonisht komplekse. Para së gjithash, instalimi i thjeshtë i një sistemi raketor hipersonik në një anije luftarake përfaqëson një operacion jashtëzakonisht të vështirë , i cili deri më tani është kryer vetëm nga disa vende. Në të njëjtën kohë, aftësitë industriale dhe teknike iraniane janë mjaft të kufizuara. Si dhe raketat hipersonike kanë qenë deri më tani jo edhe aq efektive në një operacion të vërtetë lufte, siç tregohet nga përgjimi i sistemit raketor rus Kinzhal. Irani aktualisht po ndjek një strategji për të zhvendosur ekuilibrin e fuqisë në rajon në favor të tij përmes përdorimit të prokurave, që mbushin boshllëqet e vendit në sektorin konvencional. Kjo strategji ka çuar në arritjen e sukseseve të ndryshme nga Teherani, por nuk ka çuar në zgjidhjen e problemeve që lidhen me kapacitetet industriale dhe teknike të vendit. Kapërcimi i kësaj sfide është absolutisht i nevojshëm për arritjen e ambicieve iraniane./koha